म र मेरो देश

भय र पीडामा पनि कतै-कतै अट्टाहास हाँसो छ 

पाइलैपिच्छे नेपालीले  नेपालीलाई थापेको पासो छ 

निर्दयी बन्यो किन हाम्रो नियति, निष्ठुरी बन्यौ किन हामी

खनेर हेर प्रत्येक चपरीमा आमाको आँशु छ 

              भर्खरै मर्यादा हरण भएको छ 

                सत्य नर्कलोक गएको छ 

              कारण आमाको हत्यारा  यहाँ 

              सधै मर्दछोरा ठहरिएको छ 

    था 'छैन कतिसग मिठो बोले कतिलाई हकारे 

 हिसाब छैन कतिलाई स्वीकारे कतिलाई इन्कारे 

            मथिंगलमा पुरै तनाब भैरहेको बेला 

            नसोध यो जीवनलाई सपारे या बिगारे 

           हिड्नेहरु बाटो काटदैछन  - देखिरहेछु 

          सँगै हिडेकाहरुले जोडी बाधे  - हेरिरहेछु 

               जीवन - यात्रा एउटा चर्खा नै रहेछ 

            पहिले छुटेका साथीहरु क्रमश : भेटिरहेछु     

                       

              अक्सर पिडा बोकिरहन्छ देश 

              प्राय: अतीत खोजिरहन्छ देश 

              सती कै सरापले गर्दा होला 

              अक्सर दमले खोकिरहन्छ देश  

             भ्रष्टाचार देशको अनुहार सिंगार्ने जुँगा भयो 

             जनता त सधै नेता तर्ने डुंगा भयो 

             यो के-कस्तो उन्नति प्रगति हो हजुर ?

             विकास त विपक्षलाई हान्ने ढुंगा भयो 

    

             दुख को झरीसँग वेदना बर्सिरह्यो 

             धमिलो खहरे तलतिर बगिरह्यो 

             बच्न खोजेथे खुबै, चोट पर्नबाट 

             के लाग्छ, अचानोमा जीवन परिरह्यो 

             थुप्रैको यहाँ अँध्यारोमा बास छ 

             प्रत्येक पलमा जीवन टुंगिने त्रास छ 

             जिउंन कसरी ? कठै ! यी नारीहरु 

             हरेक पटक ढुंगाको गास छ 

      

                    धन्यबाद ...बिनय "लक्ष्य"